Ik heb altijd moeite gehad om deze vraag te beantwoorden. En ik bewonder eenieder die mij precies kan vertellen waar hij of zij tegen die tijd staat. Deze vraag werd mij overigens voor het eerst gesteld door mijn decaan van de havo. Ik wist toen alleen dat ik iets met techniek wilde gaan doen, maar ik had geen idee welke richting ik precies wilde inslaan. Destijds – liggend op mijn bed met uitzicht op een muur die vol hing met posters van vliegtuigen – heb ik besloten Luchtvaarttechnologie aan de HTS Haarlem te gaan studeren. Na stages in de luchtvaart-, auto- en ruimtevaartindustrie startte ik bij Airbus. Ik heb daar met plezier gewerkt, maar wilde graag na verloop van tijd meer leren. Dus na twee jaar ging ik terug de schoolbanken in.
Vier jaar later en een masterdiploma op zak, liep ik weer tegen hetzelfde probleem aan: en wat nu? Via een detacheringsbureau kwam ik in contact met TNO. Mijn eerste kennismakingsgesprek bevestigde eigenlijk mijn vooroordeel van een ‘instituut vol stoffige onderzoekers’. Maar tijdens mijn tweede gesprek zat ik tegenover twee onderzoekers die zo gepassioneerd over hun werk vertelden dat de vonk oversprong. TNO bleek de jaren daarna op mijn lijf geschreven. Ik mocht proeven van het vak van onderzoeker en projectleider en volgde cursussen om mijn vaardigheden bij te schaven. Zij boden mij alle vrijheid om te ontdekken wat ik leuk vond. Dat vond ik uiteindelijk in de rol van business developer. Dat ik het vak ook steeds beter in de vingers kreeg, werd door een klant onderschreven toen zij zei dat ze vanwege mijn grote overtuigingskracht “zelfs cyaankali van mij zou kopen.”
Anderhalf jaar geleden heb ik de stap gemaakt om voor mezelf te beginnen. Ik hou van uitdagingen, maar waar ik exact heen wilde wist ik nog niet. Ik dacht dat als klanten cyaankali van mij zouden kopen, ik ook mezelf zou moeten kunnen verkopen. Vanwege mijn ervaring en affiniteit met de sector defensie en veiligheid, heb ik mij daar op gericht. Een paar dagen geleden tijdens een netwerkborrel werd mij weer de vraag gesteld; “Waar zie jij jezelf over een paar jaar?” Ik hoefde daar dit keer helemaal niet over na te denken en antwoordde dat ik het liefst innovatieve startups en MKB’ers zou helpen om hun innovaties in de markt te zetten. Sinds ik voor mezelf ben begonnen, ben ik namelijk met heel andere ogen naar ondernemers gaan kijken. Ik heb veel respect gekregen voor hun keuze om – zonder de zekerheden van een vast contract, maar vol vertrouwen in hun eigen kunnen – hun eigen pad in te slaan. Ik vertelde dat ik verschillende opdrachten heb uitgevoerd, maar dat mijn opdrachtgevers allen MKB’ers waren die met hun ideeën voorop liepen. Ik geniet van de dynamiek en de korte lijnen in hun bedrijf. En van het feit dat iedereen in de organisatie dicht op het product zit, soms zelfs zo dicht dat je via de achterdeur van het kantoor zo de productiehal binnenstapt. Ik ben blij en trots dat ik hen heb kunnen helpen om hun ideeën te verwezenlijken. Ik wil dat de komende jaren nog veel vaker doen en mij zodoende ontwikkelen tot een expert!
Voor het eerst sinds mijn gesprek met mijn decaan heb ik een helder beeld van waar ik heen wil. Betreur ik nu dat ik destijds nog niet kon vertellen waar ik mezelf zag over vijf jaar? Nee, absoluut niet. Ik weet zeker dat ik niet zoveel uiteenlopende ervaringen zou hebben opgedaan als ik recht op mijn doel zou zijn afgegaan. Nu ik dit schrijf komt een regel uit een liedje bij me op: “I’m taking the long way home, whatever may come and go.” Uit de tijd dat ik nog geen idee had waar ik heen wilde…